Na een paar dagen op zeeniveau te hebben gereden langs de Rode Zee ging het gisteren in het eerste deel van de etappe ineens bergop, naar meer dan duizend meter. Boven op de hoogvlakte vonden Maik en Rob eindeloze zandpaden met uiteraard her en der de inmiddels bekende Saudische keien en rotsen. Het moet natuurlijk niet te eentonig worden. Er waren hele snelle stukken, afgewisseld met pieterpeuterig technisch werk om van het ene deel van de hoogvlakte door bergketens naar een ander deel te komen.
Er was ook een kleine neutralisatie na 320 kilometer, waarna een aantal steile beklimmingen met superzacht zand volgde, moeizaam om naar boven te komen. Maik vertelt over een van die beklimmingen: “We kwamen aan bij een steile heuvel met aan de linkerkant een nog steilere diepte met grote rotsen. Blijkbaar schatten we de stevigheid van het zand wat te optimistisch in, we gleden opzij en opzij en hingen tenslotte helemaal scheef met onze linkerkant half over de rand te bungelen. Met recht “even tussen hemel en aarde”. Met veel mazzel konden we door wat achter- en vooruit te rommelen de neus van de auto richting de diepte krijgen, ons langzaam naar beneden laten zakken en via een omweg dezelfde helling wat slimmer nemen. Natuurlijk kostte het avontuur wel de nodige tijd…”
Na dit zachte zand begon een ware autosloperij: ruim 100 km keien, rotsen en stenen op een volstrekt willekeurige manier neergelegd. Heel voorzichtig hebben we ons er doorheen gewurmd, maar toch leverde het 2 lekke banden en een volstrekt vervormde bodemplaat op. “Maar goed, we zijn weer in het bivak, zonder structurele problemen” aldus Maik.
Intussen begint er in het bivak trouwens een chronisch tekort aan banden te ontstaan, dus voor aspirant-bandenhandelaren een buitenkansje?
Maik en Rob zijn inmiddels begonnen aan de vierde etappe. Het laatste nieuws over deze rally dag, die vol zit met zandvlaktes en gravelpaden, lees je op het blog.
