In de duinen van de elfde etappe kwam Olaf Harmsen de man met de hamer tegen. “En die had zijn hele familie meegenomen.” Het plan om voor het donker de finishlijn op 464 kilometer te bereiken, zette Harmsen ter plekke uit zijn hoofd. Na meer dan acht uur zwoegen en ploeteren bereikte hij in het donker de eindstreep. “En dat gaf me toch een voldoening!”
Olaf Harmsen kreeg niets cadeau in de voorlaatste etappe, van Al-Ula naar Yanbu. Op de duinen had hij zich verheugd, maar er ging 300 kilometer stof en stenen aan vooraf. Geen feest dus. “Toen reed ik eindelijk de duinen in en ik stond meteen vast”, vertelt hij na aankomst in het bivak. “Het kostte zo belachelijk veel energie om eruit te komen; ik was helemaal kapot. Daar ben ik de man met de hamer tegengekomen, met zijn hele familie.”
Bij daglicht de finish halen, dus voor zes uur lokale tijd, was uitgesloten. “Ik moest het tempo terugschroeven, want ik kon niet meer. Dat was om een uur of drie ’s middags en ik moest toen nog 150 kilometer, waarvan ongeveer 100 kilometer duinen. Daar haal je geen 50 km/u als je steeds omhoog, omlaag, opzij moet en ook nog moet navigeren. Na 25 minuten rustig aan doen, kwam ik wel weer een beetje in mijn ritme en ging het weer beter. Het laatste stuk duinen heb ik eigenlijk wel lekker gereden.”
Al na 85 kilometer in de proef waren de eerste auto’s voorbij gekomen en reed Harmsen in het stof. Bij het uitkomen van de duinen zaten er inmiddels 44 auto’s en 13 trucks voor hem, die het zand dus al volledig aan flarden hadden gereden. Dat maakt het rijden er ook bepaald niet gemakkelijker op.
“Het begon te schemeren toen ik uit de duinen kwam. Ik heb toen meteen mijn bril gewisseld voor eentje zonder donker glas en dat was maar goed ook, want binnen tien minuten was het pikkedonker. Toen moest ik nog 20 kilometer over de stenen en door het stof. In mijn uppie. Toen was ik wel blij dat er nog eens een ssv of auto voorbij kwam. Die hadden ook geen haast meer, dus kon ik mooi achter de achterlichtjes aan rijden. Dat maakte navigeren een stuk gemakkelijker in het donker.”
Het afzien maakte de voldoening in het bivak nog groter. Nog één dag heeft Harmsen te gaan voordat hij morgenavond zijn medaille kan ophalen. De laatste dag heeft nog een proef van 200 kilometer in petto, waarover de organisatie waarschuwt dat het zeker geen rondje rond de kerk wordt. “Dan zullen er nog wel stenen in zitten”, lachte Harmsen. “Maar dat maakt me niks meer uit. Ik ga het rustig aan doen. Ook die finish ga ik halen.”
